Traduzione a cura di Crescenzio Sangiglio
(I)
Ai due terzi del petto
Con l’assoluta certezza dell’umano errore
con l’infondata da tempo aspettativa della fatalità
eppure come timpani incrinati esposti alle manovre della prua
ci si ritrovava nei perfetti naufragi che gli amanti prediligono
fantasticando nei mesi incerti e nelle intermedie stagioni
creando una carezza di vita ai due terzi del petto
viaggi virtuali attraverso la toppa della serratura
barchette nell’ondeggiante avventura delle labbra
fiere nella delicata segretezza delle colline
ammiravamo l’allontanarsi del crepuscolo sotto i fiori d’ulivo
sgradevolmente discorrendo del nostro gemello se stesso
senza che mai nessuno venisse a sapere dove fosse finita la verità.
Da Fine del vagabondaggio (2015)
Στα δύο τρίτα του στήθους
Με την απόλυτη σιγουριά του ανθρώπινου λάθους
με την από καιρό αστήριχτη προσδοκία του μοιραίου
όμως ευάλωτοι σαν ραγισμένα τύμπανα στους ελιγμούς της πρύμνης
στα άψογα ξαναβρισκόμασταν ναυάγια που επιλέγουν οι εραστές
ρεμβάζοντας τους αναποφάσιστους μήνες και τις ενδιάμεσες εποχές
δημιουργώντας άγγιγμα ζωής στα δύο τρίτα του στήθους
ταξίδια εικονικά μέσ’ απ’ την κλειδαρότρυπα
βαρκούλες στην κυματιστή περιπέτεια των χειλιών
αγρίμια στην απαλή μυστικότητα των λόφων
την απομάκρυνση θαυμάζουμε του δειλινού κάτω από τ’ άνθη της ελιάς
με απαρέσκεια μιλώντας για τον δίδυμο εαυτό μας
χωρίς ποτέ κανείς να μάθει τι απέγινε η αλήθεια.
Το τέλος της περιπλάνησης (Γαβριηλίδη, 2015)
(II)
Vestiti d’amore
Insopportabile il rapimento del mare
giacchè il sole sempre monotono vi si immergeva
con i loro aliti le gru riscaldavano i navigli
età dell’avidità e della discontinua rudezza
due volte all’anno però e sempre di notte
distribuivamo vestiti ai nullatenenti nelle misure di ciascuno
e ogni volta ne sceglievo uno con le tasche bucate e avevo freddo
finchè un giorno come gli altri pur sconosciuta mi avvicinasti
offrendomi un gomitolo di fili multicolori e un ago
per cucirmi le piaghe, le ferite e a braccetto incamminarci
nella pioggia poi ci specchiammo e per mano tenendoci ridemmo
indifferenti lasciando gli altri nella loro dorata solitudine.
Da Fine del vagabondaggio (2015)
Lorenzo Fava e Angelis Marianos leggono Nikos Milὸpulos
Κουστούμια αγάπης
Αφόρητη η αρπαγή της θάλασσας
μιας κι ο ήλιος μονότονα πάντα μέσα της έδυε
οι γερανοί ζέσταιναν με τις ανάσες τους τα πλοία
εποχή απληστίας και διαλείπουσας σκληρότητας
δυο φορές όμως τον χρόνο και πάντα βράδυ
κουστούμια μοίραζαν στους ακτήμονες ταιριαστά στον καθένα
πάντα διάλεγα κάποιο με τσέπες τρύπιες και κρύωνα
ώσπου μια μέρα συνηθισμένη αν και άγνωστη με πλησίασες
προσφέροντάς μου ένα πολύχρωμο κουβάρι με κλωστή και βελόνι
τις πληγές να ράψω, τα τραύματα κι αγκαλιά να πορευθούμε.
Ύστερα καθρεφτιζόμασταν στη βροχή και γελούσαμε πιασμένοι απ’ το χέρι
αφήνοντας αδιάφορα τους άλλους στη χρυσαφένια μοναξιά τους.
Το τέλος της περιπλάνησης (Γαβριηλίδη, 2015)
(III)
Guerra e amore
Con più facilità dentro i singhiozzi le verità scivolavano
il tempo metteva alla prova le castagne selvatiche nel freddo
negli orologi le ore scorrevano più lente i giorni di festa
l’intero paese al di sotto della dignità delle strade
e gli uccelli a ricordarci di continuo
come talora l’ingiustizia della pace
è meno sopportabile della guerra.
Seduti sopra un sottile spicchio di luna
guardavamo la pioggia che ripuliva gli uomini dall’assenza
mentr’ essi di fumi e di paure avvolti
avevano perso il diritto alla prospettiva e alla speranza
e come non mai senza cuore aspettavamo che gli artificieri
gli armassero le labbra con un bacio
e con la dinamite per scrollarsi di dosso la soggezione.
All’incrocio delle stelle perdute si erano bruciate tutte le parole
profumava di rivolta la fragranza delle loro ceneri.
Da Fine del vagabondaggio (2015)
Πόλεμος κι αγάπη
Οι αλήθειες γλιστρούσαν πιο εύκολα μέσ ‘ απ’ αναφιλητά
ο χρόνος δοκίμαζε τα’ άγρια κάστανα στο κρύο
στα ρολόγια οι ώρες κυλούσαν πιο αργά στις γιορτές
ολόκληρη η χώρα πιο κάτω κι απ’ την αξιοπρέπεια των δρόμων
και τα πουλιά να μας θυμίζουν συνεχώς
πως κι’ απ’ τον πόλεμο φορές
πιο δύσκολα αντέχεται το άδικο της ειρήνης.
Καθισμένοι σε λεπτή φέτα φεγγαριού
παρατηρούσαμε τη βροχή να ξεπλένει ανθρώπους απ’ την αφάνεια
μιας κι αυτοί μες στους καπνούς και στις φοβίες τυλιγμένοι
είχαν χάσει το δικαίωμα στην προοπτική και την ελπίδα
άκαρδοι όσο ποτέ άλλοτε περίμεναν τους πυροτεχνουργούς
να τους οπλίσουν τα χείλη με φιλί
και δυναμίτες να τινάξουν τη σκλαβιά τους.
Στο σταυροδρόμι των χαμένων αστεριών τα λόγια όλα είχαν καεί
το άρωμα της στάχτης τους μοσχοβολούσε εξέγερση.
Το τέλος της περιπλάνησης (Γαβριηλίδη, 2015)
(IV)
Oleandri del domani
Intrappolati nella scala a chiocciola del cervello
con l’ insonnia degli orologi impigliataagli occhi dei muri
freneticamente nutriamo l’inesistenza
assaporando il profumo di superate colpe
ci accartocciamo in sogni senza risveglio
nella speranza di una pioggia monofonica
che deterga l’inconsapevole lerciume della città.
Allora la casa olezza d’infantili disegni rupestri
e glauche riproduzioni degli eventi.
Gli oleandri del domani il nostro amore
e barbato il tempo
avvertimento di una vita intera
soluzione alla geometria dei pensieri.
Da La sorte dell’inadempiuto (2019)
Πικροδάφνες του αύριο
Παγιδευμένοι στη γυριστή σκάλα του μυαλού
με την αϋπνία των ρολογιών στα μάτια σκαλωμένη των τοίχων
ταΐζουμε ξέφρενα το ανύπαρκτο
την ευωδία απολαμβάνοντας ξεπερασμένων ενοχών
κουρνιάζουμε σε αξημέρωτα όνειρα
σε μονοφωνική ελπίζοντας βροχή
την ακούσια να καθαρίσει απλυσιά της πόλης.
Το σπίτι τότες ευωδιάζει βραχογραφίες παιδικές
και κυανές των γεγονότων αναπλάσεις.
Οι πικροδάφνες του αύριο ο έρωτάς μας
και γενειοφόρος ο καιρός
υπενθύμιση ολόκληρης ζωής
σαν λύση στη γεωμετρία των σκέψεων.
Ο κλήρος του ανεκπλήρωτου (Εκδόσεις των Φίλων, 2019)
(V)
Un’ altra dose di utopia
Prigionieri all’arrivo di un’inspirazione ferita
che troppo tempo ha impiegato a fiorire
lasciavamo agli altri la rumorosa felicità
scegliendo un esistere anonimo
nel notro personale tempo manuale.
I corpi allora somigliavano a disciolta luce lunare
mute conchiglie sparpagliate sulle spiagge della vita
trasversali all’ abisso
scambiando preziosi baci salvifici
amanti dipendenti da un’altra ancora dose di utopia.
Da La sorte dell’inadempiuto (2019)
Άλλη μια δόση ουτοπίας
Δέσμιοι στον ερχομό μιας πληγωμένης εισπνοής
που καθυστέρησε τόσο πολύ ν’ ανθίσει
αφήναμε την πολύβουη ευτυχία στους άλλους
μιά ανώνυμη επιλέγοντας ζωή
στον δικό μας χειροποίητο χρόνο.
Τα σώματα τότε λειωμένο θύμιζαν φεγγαρόφωτο
άφωνα όστρακα στις αμμουδιές χυμένα της ζωής
διαγωνίως της αβύσσου
βαρύτιμα αλλάζοντας σωσίβια φιλιά
εξαρτημένοι εραστές γι’ άλλη μια δόση ουτοπίας.
Ο κλήρος του ανεκπλήρωτου (Εκδόσεις των Φίλων, 2019)
Nikos Milὸpulos è nato il 1951 a Salonicco dove si è laureato in Medicina e Chirurgia, vive e svolge attività di Oculista chirurgo. È titolare della Cattedra di Oculistica presso la stessa Università di Salonicco ed è stato Presidente della Società Oftalmologica della Grecia del Nord, della Federazione Greca di Oftalmologia e della Società Greca per il Glaucoma. Ha pubblicato le seguenti raccolte di poesie: Ormai costiero l’amore (2002), Due finestre con il gesso (2005), Gli amanti tacciono sempre (2007), Albeggia nel tuo sorriso (2011), Sogni in serie (2012), Fine del vagabondaggio (2015), Come il mare con il domani (2016), Impresa di luce (2018), La sorte dell’inadempiuto (2019).
Ο Νίκος Μυλόπουλος γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1951 στην οποία σπούδασε, ζει και εργάζεται ως Χειρουργός Οφθαλμίατρος. Είναι Πρόεδρος της Οφθαλμολογικής Εταιρείας Βόρειας Ελλάδας, της Ελληνικής Ομοσπονδίας Οφθαλμολογίας και της Ελληνικής Εταιρείας για το Γλαύκωμα. Έχει δημοσιεύσει τις ακόλουθες συλλογές ποιημάτων: Παράκτιος πια ο έρωτας (Πλέθρον, 2002), Δυο παράθυρα με κιμωλία (Μεταίχμιο, 2005), Οι εραστές πάντα σιωπούν (Μεταίχμιο, 2007), Ξημερώνει στο γέλιο σου (Εκδόσεις των φίλων, 2011), Όνειρα σε συνέχειες (Σαιξπηρικόν, 2012), Τέλος της περιβλάνησης (Γαβριηλίδης, 2015), Όπως η θάλασσα με το αύριο (Γαβριηλίδης, 2016), Εγχείρημα φωτός (Κουκκίδα, 2018) και Ο κλήρος του ανεκπλήρωτου (Εκδόσεις των φίλων, 2019).