Traduzione di Crescenzo Sangiglio
(I)
DILETTA
Diletta rimembranza il futuro.
Ci sprechiamo
declamando versi
più ancora
|vuoti dello sguardo
di un raggio di sole defunto,
inscenando immagini
più ancora
inutili del battito
di una gioia non nata,
a destra e a sinistra correndo
in direzione di un caos
più ancora
tragico della compagnia
di una popolosa solitudine.
Diletta assenza il futuro.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ
Αγαπημένη ανάμνηση το μέλλον.
Χαραμίζουμε τους εαυτούς μας
απαγγέλλοντας στίχους
πιο άδειους
κι απ’ το βλέμμα
μιας ηλιαχτίδας νεκρής,
σκηνοθετώντας εικόνες
πιο μάταιες
και από τον χτύπο
μιας αγέννητης χαράς,
τρέχοντας δεξιά και αριστερά
με κατεύθυνση ένα χάος
πιο τραγικό
κι απ’ τη συντροφιά
μιας πολυπληθούς μοναξιάς.
Αγαπημένη απουσία το μέλλον.
* * *
(II)
TEMPESTA
Nella collera dell’Inverno
nasce
la prima Primavera.
Nel diario di una tempesta
non cercar
metafore e allegorie.
Leggi, semplicemente
(Affonda ogni tua sponda):
“Credo nei miracoli.
Talvolta, li creo”.
Diventa morte.
Vita.
Tempesta.
ΘΥΕΛΛΑ
Στην οργή του Χειμώνα
γεννιέται
η πρώτη Άνοιξη.
Μην ψάχνεις
για μεταφορές κι αλληγορίες
στο ημερολόγιο μιας θύελλας.
Απλώς, διάβασε
(Βύθισε κάθε όχθη σου):
«Πιστεύω στα θαύματα.
Ενίοτε, τα δημιουργώ».
Γίνε θάνατος.
Ζωή.
Θύελλα.
* * *
(III)
SOLO I FERITI
Pieni di cicatrici
i miei sogni.
“Battaglie perdute”,
diranno i nemici.
Oggi fate festa
finchè siete in tempo.
Perchè domani
voglio che siate lucidi.
Perchè domani
vi renderete conto.
Solo i sogni feriti
vincono le guerre.
Solo i sogni feriti
rimangono immortali.
ΜΟΝΟ ΤΑ ΠΛΗΓΩΜΕΝΑ
Γεμάτα ουλές
τα όνειρά μου.
«Χαμένες μάχες»,
θα πουν οι εχθροί.
Πανηγυρίστε σήμερα,
όσο προλαβαίνετε.
Γιατί αύριο
σας θέλω νηφάλιους.
Γιατί αύριο
θα καταλάβετε.
Μόνο τα πληγωμένα όνειρα
κερδίζουν πολέμους.
Μόνο τα πληγωμένα όνειρα
μένουν αθάνατα.
* * *
(IV)
SENZA FINE
E poichè siamo giovani,
spolverate,
raccogliete i detriti.
La nostra angoscia non poggia sulla vostra storia.
La nostra angoscia avvia il tempo – una volta per tutte.
E giacchè siamo giovani,
invincibili al di là di ogni sospetto,
preparatevi alle ceneri.
Non quelle che lasciano i ceppi nei vostri camini.
Quelle degli astri,
che muoiono e nascono senza fine.
ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ
Κι αφού είμαστε νέοι,
καθαρίστε τη σκόνη,
μαζέψτε τα ερείπια.
Η απόγνωσή μας δεν πατάει στην ιστορία σας.
Η απόγνωσή μας ξεκινάει τον χρόνο – μια για πάντα.
Κι αφού είμαστε νέοι,
ανίκητοι πέραν κάθε υποψίας,
ετοιμαστείτε για στάχτες.
Όχι εκείνες που αφήνουν τα κούτσουρα στα τζάκια σας.
Αυτές των αστεριών,
που πεθαίνουν και γεννιούνται χωρίς τέλος.
* * *
(V)
TU
Nei tuoi occhi sospesa
la mia più profonda notte.
L’universo
respira la tua tenebra
stasera
ed io valorosamente
mi smarrisco
dentro di lui,
dentro di te.
Voglio sussurrare: “Ti amo”,
ma le tue labbra
così premute m’ hanno morso
da soffocare tutte le parole.
E adesso?
Non esiste “adesso”.
Solo “tu”.
ΕΣΥ
Στα μάτια σου αιωρείται
η πιο βαθιά μου νύχτα.
Το σύμπαν
αναπνέει το σκοτάδι σου
απόψε
κι εγώ χάνομαι
γενναία
μέσα του,
μέσα σου.
Θέλω να ψιθυρίσω «Σ’ αγαπώ»,
αλλά τα χείλη σου
με δάγκωσαν τόσο σφιχτά
που έπνιξαν όλες τις λέξεις.
Και τώρα;
Δεν υπάρχει «τώρα».
Μονάχα «εσύ».
*
Michalis Kutras è nato ad Atene il 1977. Ha studiato Letteratura all’Università di Atene e svolge attività d’insegnamento nell’istruzione secondaria.
Ha pubblicato due raccolte poetiche (“Neve” e “Noi. Adesso”) presso le edizioni Iolkòs, mentre nel contempo sue poesie sono state pubblicate presso riviste letterarie, cartacee ed elettroniche.
Ο Μιχάλης Κούτρας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κι εργάζεται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως καθηγητής.
Έχουν εκδοθεί δυο ποιητικές συλλογές του («Χιόνι» και «Εμείς. Τώρα») από τις εκδόσεις Ιωλκός, ενώ ταυτόχρονα ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά.