a cura di Costis Papazak
in collaborazione con Exitirion
traduzioni di Maria Allo
Antologia di Poeti Greci contemporanei
secondo Sotirios Pastakas
Uccelli rossi
In una notte cupa ho sognato
in preda al delirio
uccelli rossi
Improvvisamente coprirono di crepitii
il cielo pieno di spine.
Da allora ho dormito con quelle spine
inchiodate alla faringe.
ancora grido ai fenicotteri di migrare
ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΟΥΛΙΑ
Μια ζοφερή νύχτα ονειρεύτηκες κόκκινα πουλιά
μέσα σε παραλήρημα
σκέπασαν άξαφνα με κρότους έναν ακάνθινο ουρανό
Από τότε κοιμάμαι μ’ εκείνα τ’ αγκάθια
καρφωμένα στον φάρυγγα
ουρλιάζω στα φλαμίνγκο σου ν’ αποδημήσουν
I "Ti amo"
Non ci è stata data una spiegazione
per questa fame insaziabile
Come nutrire lo squalo cieco
con aromi floreali?
Di notte vola volontariamente
e copula all'infinito con la solitudine
Con denti brillanti e cremisi
lascia impronte sui cuscini
seduce il nostro sonno
Non simpatizza con noi,
se non ci uniamo per diventare una cosa sola
A meno che le sue ali non crescano sulle nostre spalle
A meno che non divoriamo insieme
Almeno un ti amo
ΤΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ
Μια εξήγηση δεν μας δόθηκε
για τούτη την ακόρεστη πείνα
Πώς να χορτάσουμε τον τυφλό καρχαρία
με αρώματα λουλουδιών;
Τις νύχτες ίπταται οικειοθελώς
Και αενάως συνουσιάζεται με τη μοναξιά
Με δόντια λαμπρά και κατακόκκινα
αφήνει αποτυπώματα στα μαξιλάρια
ξελογιάζοντας τον ύπνο μας
Δεν μας συμπονά, αν δεν σμίξουμε να γίνουμε ένα
Αν δεν φυτρώσουν στη ράχη μας τα φτερά του
Αν δεν καταβροχθίσουμε μαζί
τουλάχιστον ένα σ’ αγαπώ
Chemioterapia
La fottuta abitudine
è un carcinoma cerebrale
ci spinge a comprare il pane ogni giorno
per intraprendere la stessa strada
andare al lavoro credere in Dio
vivere con un partner
Restate affamati
scioperate e andate nelle piazze
accendete una candela a Maometto
divorziate dalla monogamia
Liberatievi
è l'unica cura
ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ
Η γαμημένη η συνήθεια
είναι καρκίνωμα του εγκεφάλου
μάς ωθεί να αγοράζουμε καθημερινά ψωμί
να παίρνουμε τον ίδιο δρόμο για τη δουλειά
να πιστεύουμε στον Θεό
να ζούμε μ’ έναν σύντροφο
Μείνετε νηστικοί
απεργήστε και πάτε στις πλατείες
ανάψτε ένα κερί στον Μωάμεθ
πάρτε διαζύγιο από τη μονογαμία
Λευτερωθείτε
είναι η μόνη θεραπεία
Il monocolo
Dietro l’oblò ho sempre avuto la sensazione
di aspettare il futuro
come un turista con agorafobia
chiuso nella sua cabina
Lascio ad altri capitani
di guidare la nave del destino
ascolto i colpi dello steward
ai segnali rivoluzionari
che il radiotelegrafista invia con il vento
Sono diventato una figura nera sulla nave
con la luna che mi illumina solo la schiena
Alla fine dello spettacolo, quando i marinai
Il cuoco e l'ufficiale di servizio
mi taglieranno la testa
Continuerò a marciare dietro la cortina
E il riflesso del mare continuerà invano
a ondeggiare nell'oblò del monocolo
ΤΟ ΜΟΝΟΚΛ
Πίσω από φιλιστρίνι είχα ανέκαθεν
την αίσθηση πως παραμόνευα το μέλλον
Ένας τουρίστας με αγοραφοβία
κλειδωμένος στην καμπίνα του
Άλλους καπεταναίους άφηνα
να οιακίζουν το σκαρί της μοίρας
Κώφευα στου καμαρότου τα χτυπήματα
στα επαναστατικά σήματα
που ο ασυρματιστής έστελνε με τον άνεμο
Μαύρη φιγούρα έγινα στο πλοίο
με το φεγγάρι να φωτίζει μόνο την πλάτη μου
Στο τέλος της παράστασης, όταν οι μούτσοι
ο μάγειρας κι ο αξιωματικός υπηρεσίας
μου κόψουν το κεφάλι
θα συνεχίσω το βάδισμα πίσω από τον μπερντέ
Κ’ η αντανάκλαση της θάλασσας θα εξακολουθεί μάταια
να κυματίζει στο μονόκλ φιλιστρίνι
Delega
Quando non vivrò più
tranne che nei sogni
dammi l’ultimo bacio—
non salato sulla fronte del grano
Bandisci i Pretori
non credevano nella risurrezione
espelli anche quelli della stessa religione
che mi hanno dato pezzi di legno e chiodi
Cuci un abito bianco senza tasche
Lo indosserò a piedi nudi come un immigrato
con ricordi di funghi
sulle dita doloranti
Facendo rotolare leggermente la pietra rotonda
in pace ti aspetterò ombra silenziosa
in compagnia di ogni Longino e Disma
ΠΛΗΡΕΞΟΥΣΙΟ
Όταν πια δεν θα ζω
παρά μόνο στα όνειρα
δώσ’ μου τον τελευταίο ασπασμό—
ανάλατο στο σιταρένιο μέτωπο
Διώξε τους Πραίτορες
δεν πίστεψαν στην ανάσταση
διώξε κι όσους ομόθρησκους
μαδέρια και καρφιά μού χάρισαν
Άσπρο κοστούμι ράψε δίχως τσέπες
ξυπόλητος θα το φορώ σαν μετανάστης
με μύκητες τις αναμνήσεις
στα πληγωμένα δάκτυλα
Ανάλαφρα κύλησε τη στρόγγυλη πέτρα
σε ήσυχο θα σε προσμένω ίσκιο
παρέα με κάθε Λογγίνο και Δυσμά
Paschális Katsíkas (Reutlingen, Germania, 1971), viene da Kirki di Evros e vive a Komotini. Lavora come bibliotecario nella Biblioteca del Dipartimento di Filologia Greca dell’Università Democrito di Tracia. È redattore delle riviste Exitirion, Bollettino letterario e membro del Club filologico greco. Le sue poesie e racconti sono stati pubblicati su varie riviste letterarie elettroniche e sul quotidiano Paratiritis tis Thrace. Ha pubblicato le raccolte di poesie: Tetartimoria (ed. The Observer of Thrace, 2019), Retalia (ed. Graphima, 2020), The sleeping circus (Exitirion, free e-book, 2021 & Private edition), The red birds (ed. di Dromos, 2022).
Ο Πασχάλης Κατσίκας (Reutlingen της Γερμανίας, 1971), κατάγεται από την Κίρκη του Έβρου και ζει στην Κομοτηνή. Εργάζεται ως βιβλιοθηκονόμος στη Βιβλιοθήκη του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Είναι συντάκτης στα περιοδικά Εξιτήριον, Λογοτεχνικό Δελτίο και μέλος του Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδος. Ποιήματα και διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα ηλεκτρονικά και έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά και στην εφημερίδα Παρατηρητής της Θράκης. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Τεταρτημόρια (εκδ. Παρατηρητής της Θράκης, 2019), Ρετάλια (εκδ. Γράφημα, 2020), Το κοιμώμενο τσίρκο (Εξιτήριον, free e-book, 2021 & Ιδιωτική έκδοση), Τα κόκκινα πουλιά (εκδ. Δρόμων, 2022).