Efthymios Lentzas – Cinque poesie

Traduzioni a cura di Crescenzo Sangiglio

(I)

Le nostre membra denudate

risplendono – sulla sabbia conchiglie–

cadiamo, scarsi:

polvere scarna sul pavimento.

Come mosca diviene una

ninfa: moriamo senza

nulla sospettare prima di giungere

a fine mese.

Τα γυμνωμένα μέλη μας,

λάμπουνε –κοχύλια στην άμμο-

τι λίγοι, πέφτουμε:

ξέσαρκη σκόνη στο πάτωμα.

Όπως γίνεται μύγα μια

χρυσαλίδα∙ ανυποψίαστοι

πεθαίνουμε πριν βγάλουμε

το μήνα.

(II)

Le mie viscere brucio!

mentre mi inalzo

– fumo – nel cielo:

un uomo indossa

la giacca, vigila

sul figlio a letto.

Sono più clementi le notti;

in ventiquattr’ore migliaia

saranno le farfalle morte

e noi non ci siamo ancora presentati.

Τα σπλάχνα μου καίω!

την ώρα που υψώνομαι

-καπνός- στον ουρανό:

ένας άντρας φοράει

το σακάκι· το παιδί

φιλάει στο κρεβάτι.

Οι νύχτες είναι πιο σπλαχνικές·

σε εικοσιτέσσερις ώρες, χιλιάδες

πεταλούδες θα ’ναι νεκρές

κι εμείς ακόμα δεν συστηθήκαμε.

(III)

Stasera una luna mi copre

(una squisita vertigine)

mentre dal tuo capo cadendo

vedo il mondo alla rovescia: più

vicino il soffitto, la primavera,

macchia rossa sul pavimento.

Non ritorna il sangue che abbiamo consumato,

come l’ape nel miele annega;

dolcemente le vene delle braccia si tendono.

Ένα φεγγάρι με σκεπάζει απόψε∙

(ένας εξαίσιος ίλιγγος)

καθώς πέφτω απ’ το κεφάλι σου

ανάποδα τον κόσμο βλέπω : πιο κοντά

το ταβάνι· την άνοιξη, κηλίδα

κόκκινη στο πάτωμα.

Το αίμα που ξοδέψαμε δεν επιστρέφει,

όπως η μέλισσα στο μέλι πνίγεται∙

γλυκά τινάζονται οι φλέβες απ’ τα μπράτσα.

o

(IV)

Anelo al delicato sussurro

del mio passo ammutolito

quando sento oo scricchio

dello scarafaggio mentre

la notte si suicida: senza

un grido; senza nemmeno un appunto;

il balzo mi rende bello

più luminosi i giorni diventano dopo la morte.

Το γλυκό ψιθύρισμα ζητώ

απ’ το βουβό μου βήμα,

όταν ακούω το ‘’κρακ’’

της κατσαρίδας, καθώς κι

η νύχτα αυτοκτονεί: χωρίς

κραυγή· χωρίς σημείωμα∙

κατάκοπος πενθώ στον καναπέ·

το άλμα με ομορφαίνει

οι μέρες μετά τον θάνατο γίνονται πιο φωτεινές.

(V)

Dove guardo gli occhi mi uccidono

Sulla piazza, nel vicinato, nei caffè

– dove guardo gli occhi mi uccidono –

dove guardo tenebre di gesso mi opprimono,

la notte dormo bene:

le pillole – dico – fanno un ottimo lavoro.

Adesso che tutti attorno a noi si fotògrafano –

dove sono, Costantina, gli amici

a dirci un buongiorno?

Όπου κοιτάζω τα μάτια με σκοτώνουν

Στη πλατεία, στη γειτονιά, στα καφενεία

– όπου κοιτάζω τα μάτια με σκοτώνουν-

όπου κοιτάζω με πλακώνουν γύψινα σκοτάδια,

τα βράδια κοιμάμαι καλά∙

τα χάπια – λέω – κάνουν καλή δουλειά.

Τώρα που όλοι γύρω μας φωτογραφίζονται-

πού είναι οι φίλοι Κωνσταντίνα, να μας

πουν μια καλημέρα;

Efthymios Lentzas è nato (1986) e vive a Làrissa, nella Tessaglia. Sue prose e poesie sono state pubblicate presso Poieìn (Ποιείν) – Rivista di Arte Poetica; Bibliothèque Polilinea Biblioteca Digitale; Frear elettronico (Ηλεκτρονικό Φρέαρ) – Rivista Letteraria; Piume d’oca (Φτερά χήνας) – Periodico di Selezioni Letterarie e Exitirion(Εξιτήριον) – Edizioni digitali a libero contenuto. La sua prima raccolta poetica, Casa rossa, è stata pubblicata in forma digitale da Exitirion nel giugno 2018. È allievo e segretario personale del poeta Sotirios Pastakas

Ο Ευθύμιος Λέντζας γεννήθηκε (1986) και ζει στη Λάρισα. Πεζά και ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί: στο Ποιείν-Επιθεώρηση Ποιητικής Τέχνης, στην Bibliotheque-Τεθλασμένη Ψηφιακή Βιβλιοθήκη, στο ηλεκτρονικό Φρέαρ – Λογοτεχνικό Περιοδικό, στο Φτερά Χήνας-Περιοδικό Φύλλο Επιλεγμένης Λογοτεχνίας και στο Εξιτήριον-Ψηφιακές εκδόσεις ανοικτού περιεχομένου. Η πρώτη του συλλογή ποιημάτων «Κόκκινο σπίτι» έχει εκδοθεί σε ψηφιακή μορφή ανοικτού περιεχόμενου από το Εξιτήριον τον Ιούνιος 2018. Είναι μαθητής, του ποιητή Σωτήρη Παστάκα.