Eleni Marinaki | Poesie

a cura di Costis Papazak
in collaborazione con Exitirion
traduzioni di Maria Allo

---

TOPOGRAFIA

Aveva cinque stanze
la nostra casa.
Nella prima abbiamo messo
i mobili
abbiamo preparato
tavoli  e letti
e quanta più memoria possibile
può avere un bambino.

Nella seconda la nonna
ha iniziato a tramare
storie
nella terza e quarta
abbiamo custodito i nostri pensieri.
Nella quinta attraverso tende sottili
guardavamo il mare.

Aveva anche una stanza nascosta
da un muro e chi entrava
vi lasciava ex voto

Poi ci siamo sdraiati
e abbiamo dormito
per molti anni.
Ecco perché non ho imparato
a camminare.

ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΑ

Είχε πέντε δωμάτια
το σπίτι  μας.
Στο πρώτο βάλαμε
τα έπιπλα
στριμώξαμε τραπέζια
και κρεβάτια
και όση μνήμη μπορεί
να έχει ένα παιδί.

Στο δεύτερο άρχισε
η γιαγιά να μαγειρεύει
ιστορίες
στο τρίτο και στο τέταρτο
φυλάγαμε τις σκέψεις μας.
Στο πέμπτο με λεπτές κουρτίνες
κοιτάζαμε τη θάλασσα.

Είχε και το κρυφό
που έμπαινες από τον τοίχο
και άφηνες αναθήματα.

Μετά ξαπλώσαμε
και κοιμηθήκαμε
όλα τα χρόνια.
Γι’ αυτό δεν έμαθα
να περπατώ.

DOMANI

Il cielo
entra in  casa
nebbia gialla
investe le sedie.
Un’ape ronzando sul fiore
prende il polline
degli occhi.

Chiudi le palpebre
dico
ti tengo
tra le mie braccia
per timore di perderti.

Torna domani
nel mio sogno
con  candele
con cavalli
con artigli e denti
fammi salvare
dalle tue stesse mani.

ΑΥΡΙΟ

Μπαίνει στο σπίτι
ουρανός.
Ομίχλη κίτρινη
κάθεται στις καρέκλες.
Βουίζει μέλισσα
στο άνθος
παίρνει τη γύρη
των ματιών.

Κλείσε τα βλέφαρα
σου λέω,
που σε κρατώ
στην αγκαλιά
που τρέμω μη
σε χάσω.

Αύριο πάλι να ’ρθεις
στ’ όνειρό μου
με τα κεριά
με τ’ άλογα
με νύχια και με δόντια
να κρατηθώ
από τα χέρια σου.

DIARIO

Così come si apre
una fotografia
vedo il porto deserto.
Navi in un’area di sosta
la gente vaga
con il loro vecchio futuro.
Valigie e bauli vuoti.

Lasciami un posto
dico al conducente.
Non so dove stiamo andando
ma  riconoscerò
la nostra casa.
Ha due stanze chiuse
e  nebbia.
E c’è papà
che mi sta aspettando
vivo da dodici anni
su una poltrona.

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

Έτσι που άνοιξε
η φωτογραφία
είδα το έρημο λιμάνι.
Πλοία σε στάση ανάπαυσης
άνθρωποι περιφέρονταν
με το παλιό τους μέλλον.
Βαλίτσες και μπαούλα άδεια.

Κρατείστε μου μια θέση
είπα στον οδηγό.
Δεν ξέρω πού πηγαίνουμε
αλλά θα το γνωρίσω
το σπίτι μας.
Έχει δυο κάμαρες κλειστές
και μιαν ομίχλη.
Έχει και τον πατέρα
που περιμένει
δώδεκα χρόνια ζωντανός
στην πολυθρόνα.

DELLA MONTAGNA

Di tutta la montagna
amai
questa scoscesa
oscurità
che viene giù
nel tuo viso.
Quest’acqua amara
degli occhi
pronuncia parole annegate
fiumi sradicati.
Spalanca dei deserti
nel mondo.

ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΒΟΥΝΑ

Απ’ όλα τα βουνά
αγάπησα
εκείνο το απόκρημνο
σκοτάδι
που κατεβαίνει
στο πρόσωπό σου.
Εκείνο το πικρό νερό
στα μάτια
βγάζει πνιγμένες λέξεις
ξεριζωμένους ποταμούς.
Ανοίγει έρημους
στον κόσμο.

DEL PADRE

Macchina invisibile della notte
fai fatica a guardare oltre.
Le tue giornate il vento
le misura
sui camini alti
e gli orti.
Ecco che arriva un gufo
e chiede
quanti uccelli
quanti merli
sono passati oggi
nel quartiere basso.
Quanti ne nasconderai  
anni doloranti.

ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Αόρατη της νύχτας μηχανή
παλεύεις να κοιτάξεις πέρα.
Τις μέρες σου αέρας
τις μετρά
στις πάνω ρούγες
και στα περιβόλια.
Έρχεται κουκουβάγια
και ρωτά
πόσα πουλιά
πόσα κοτσύφια
περάσανε και σήμερα
στην κάτω γειτονιά.
Πόσα θα κρύβεις χρόνια
που πονούσαν.

---

Eleni Marinaki è nata e vive a Chania, Creta. Ha studiato Arte grafica ad Atene dove ha lavorato per diversi anni. La sua produzione comprende sette raccolte di poesie, quattro delle quali furono rielaborate e adattate per il teatro. I suoi testi, allegorici, senza fronzoli, ci regalano sensazioni  uniche. L’ambientazione delle sue poesie è una sapiente tessitura folcloristica, in cui si evidenziano i problemi morali e sociali dell’uomo moderno nella campagna greca, pretesto e punto di partenza per la ricerca e riflessione filosofica più essenziale. L’interpretazione della morte è al centro della sua scrittura, e di un mondo che coglie le contraddizioni della nostra condizione. Nella sua poesia, Eleni Marinaki, “attraverso” la vita e “attraverso” la morte ci conduce alla dimensione del trascendente e del sacro.

Η Ελένη Μαρινάκη γεννήθηκε και ζει στα Χανιά της Κρήτης. Σπούδασε γραφιστική και ζωγραφική στην Αθήνα όπου και εργάστηκε αρκετά χρόνια. Έγραψε επτά ποιητικές συλλογές, τέσσερις εκ των οποίων διασκευάστηκαν μαζί για το θέατρο. Οι στίχοι της, αλληγορικοί, δίχως περιττές λέξεις, δημιουργούν κοσμογονία. Ο διάκοσμος των ποιημάτων της είναι ένα λαογραφικό υφαντό, στο οποίο αναδεικνύονται ηθικά και κοινωνικά ζητήματα του σύγχρονου ανθρώπου στην ελληνική ύπαιθρο, και δεν αποτελεί παρά πρόσχημα και σημείο εκκίνησης για την πιο ουσιαστική φιλοσοφική αναζήτηση. Η ερμηνεία του θανάτου βρίσκεται στο κέντρο της γραφής της, στο κέντρο ενός κόσμου αρχιτεκτονικά δομημένου ν’ αγκαλιάζει την ύπαρξη. Η Ελένη Μαρινάκη στην ποίηση της περνάει «απέναντι» από τη ζωή, «απέναντι» από τον θάνατο και μας οδηγεί στο υπερβατικό της ύπαρξης και του πνεύματος.